Doorgaan naar hoofdcontent

Kom Verder

"KOM VERDER" hangt er momenteel boven de toegangsdeur van de NHL, locatie Fonteinland. Ik moet meteen weer denken aan ''2.0". Ik heb het gevoel dat ik steeds verder kom, steeds verder wil, steeds nieuwsgieriger word, steeds ... .... (!). Hebben jullie dat ook?
P.s. reacties welkom!

Reacties

Anoniem zei…
Ha die T,

Laat ik me maar even van mij goede kant zien en je een reactie toesturen. Ten slotte vraag je erom! Ik heb ook het gevoel dat ik steeds verder kom, al blijf ik zo nu en dan wel even steken, omdat het allemaal zo vlug gaat! We zijn nu al bij ding 11 en in mijn hoofd ben ik nog bij ding 9/10. Dat heb ik namelijk ook nog lang niet goed uitgeplozen en dat geldt eigenlijk ook voor foto's bewerken! Er is zoveel mogelijk! Ik vind het echt knap dat je het tempo bij kunt benen. Wat mij betreft mag de cursus wel iets langzamer. Niet omdat ik het niet snap, maar om mij verder te kunnen verdiepen in de dingen! Heb jij dat niet?

Groet H
Joelle zei…
@Hester en Tineke, Leuk hé om steeds verder te komen. Ook grappig dat zo'n bordje je dan weer triggert over 23 dingen. Nog even en we zijn al op de helft. Eerst was ik van dit ga ik even doen, maar inmiddels sluit ik me bij Hester aan. Het tempo ligt erg hoog, maar de vraag blijft of je echt overal in moet duiken. De plaatjes zijn natuurlijk super leuk, maar vond ik weinig interessant voor het werk. Tenzij je nieuwsbrieven en powerpoints maakt, dan kan het nog een toevoeging zijn. Maar goed dat hoef ik dus niet, die punten heb ik links laten liggen. Daardoor had ik weer tijd om even iets voor te werken, zodat ik uiteindelijk weer op schema lig. Misschien toch ook een kwestie van prioriteiten stellen....

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me