TrijntjeBlog

Aminatta  Forna  is voor mij nu al de verrassing van 2019.  “ De paradox van geluk ” speelt zich af in Londen. Locaties worden gedetailleerd besproken. Als je, zoals ik, meermalen in Londen bent geweest is dat een feest der herkenning. Ik had Google-maps geopend, terwijl ik dit boek zat te lezen. Er zijn de twee hoofdpersonen: Jean, een Amerikaanse biologe op zoek naar de in Londen levende vossen, en de Ghanese psychiater, met ervaring op het gebied van oorlogstrauma’s, Attila. Toevallig ontmoeten zij elkaar in Londen. Samen gaan ze op zoek naar het neefje van Attila: Tano, die op straat is beland. De levensverhalen van de twee worden op ingenieuze manier verweven, in de bruisende grote stad. Volgens mij wordt het bijzondere van deze roman wel gevormd door de diverse verbindingen. De verbinding tussen mensen, man en vrouw (Attila en Jean), kind en volwassene, mens en dier, Londenaar en immigrant, stad en natuur, vroeger en nu en toekomst. Al die aspecten kruisen elkaar, en worden m

Ook vandaag prima fietsweer. Ik heb me goed ingepakt.

Ik ben geraakt door het boek  “Moeder van glas” van Roos Schlikker .  Zij beschrijft het leven van haar moeder, Emma, die een bipolaire stoornis heeft. Het leven is vaak een hel voor haar, en voor Roos is dat heel moeilijk om mee om te gaan. De relatie van Roos met haar moeder is heel bijzonder. En de stoornis is hierin allesbepalend. Depressies wisselen elkaar af, soms met een ietwat luchtiger tussenperiode. Maar het gaat altijd weer mis met Emma. Uiteindelijk komt Emma om het leven na een noodlottige val van de trap bij haar thuis. Of was het zelfmoord? Roos zal het nooit weten. Het bijzondere vond ik wel de manier waarop Roos haar moeder schetst, zo vol liefde.  Het laat je ook terugdenken aan je eigen moeder, je band met haar, ooit. Het onomkeerbare. Soms zou je nog iets tegen je moeder willen zeggen. Als ze er niet meer is, ontdek je pas wie ze was, en ook waarin je op haar lijkt. Mijn verhaal van mijn moeder is heel anders dan dat van Emma, maar toch de moeder-dochter-band is u

Vorig jaar, in 2018, heb ik in totaal 140 boeken gelezen. Veel vrijetijd, dus veel lezen. Een paar boeken die me het meeste bij zijn gebleven zijn: -“Het beste wat we hebben “ Griet Op De Beeck; -“Birk” Jaap Robben; -“Goede mannen” Arnon Grunberg; -“Elmet” Fiona Mozley; -“In de maneschijn”, “Wie niet weg is”, en nog een paar titels van M.J. Arlidge, en de resterende boeken vind je op  LibraryThing . De eerste titel van 2019 is ook “binnen”. Ik heb gelezen  “Winter” van Ali Smith . In het begin is het moeilijk om de draad van het verhaal te pakken te krijgen. Is er wel een verhaallijn? Maar als je gewend bent aan de wonderlijk-bijzondere schrijfstijl van Smith, is het een heel boeiend boek. De auteur schrijft associatief, en steeds vanuit een andere hoofdpersoon. Thema’s als vluchtelingen, brexit, wereldproblematiek, ‘plastic soup’, maken het boek actueel. De verhalen van twee oudere van elkaar vervreemde zussen en de zoon van één van de twee, én een toevallige vriendin van