Ik ben geraakt door het boek “Moeder van glas” van Roos Schlikker. Zij beschrijft het leven van haar moeder, Emma, die een bipolaire stoornis heeft. Het leven is vaak een hel voor haar, en voor Roos is dat heel moeilijk om mee om te gaan. De relatie van Roos met haar moeder is heel bijzonder. En de stoornis is hierin allesbepalend. Depressies wisselen elkaar af, soms met een ietwat luchtiger tussenperiode. Maar het gaat altijd weer mis met Emma.
Uiteindelijk komt Emma om het leven na een noodlottige val van de trap bij haar thuis. Of was het zelfmoord? Roos zal het nooit weten.
Het bijzondere vond ik wel de manier waarop Roos haar moeder schetst, zo vol liefde.
Het laat je ook terugdenken aan je eigen moeder, je band met haar, ooit. Het onomkeerbare. Soms zou je nog iets tegen je moeder willen zeggen.
Als ze er niet meer is, ontdek je pas wie ze was, en ook waarin je op haar lijkt.
Mijn verhaal van mijn moeder is heel anders dan dat van Emma, maar toch de moeder-dochter-band is uniek.
Dit boek hield me min of meer een spiegel voor.
Reacties