Doorgaan naar hoofdcontent

Schaken en Gamen, en andere pogingen mijn hersenen te breken


Junior leert mij schaken! Een wonder hoe goed die jongen dat kan, zeg! Dat had ik nóóit verwacht. Zelf ben ik trouwens helemaal geen spelletjesmens. Maar zo nu en dan doe ik mee, voor de gezelligheid, voor het sociale, zal ik maar zeggen.
Eerst dus maar met een gewoon bordkarton op de tafel.
Ingewikkeld: met een een spiekpapiertje voor mij probeer ik de stappen van de verschillende stukken in mijn hoofd te prenten.
Ik vóel mijn hoofd kraken! Winnen is er voor mij niet bij, voorlopig…..

“Social gaming” = óók 2.0.
Dus over naar 2.0-spelletjes, want je kunt via allerlei gamesites ‘social chess’ spelen. Hoe? Dát ga ik in het weekend eens uitvogelen.
Of zal ik eerst Junior vragen? Die is vast al weer verder dan ik!

En wat te denken van hersenbrekerij? Ga naar de Neurocampus!!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me