De sinne sakket, it wurdt al jûn

Weer een boek dat mij bij zal blijven: tot tranen toe geroerd de laatste pagina's van "Tijd van leven" van Marcos Giralt Torrente gelezen.

Een zoon die afscheid neemt van zijn vader.Een zoon die terugkijkt op zijn jeugd.

Een zoon die terugkijkt op zijn relatie met zijn vader.

Een zoon die afscheid neemt van wrok en ongenoegen.

Een zoon die uiteindelijk vrede vindt in de hang der dingen.

Hoe herkenbaar, ook voor dochters.

Het leven tekent je, en vormt je.

En het maakt dat je bent die je bent, de vader, de zoon, de moeder, de dochter, in relatie met elkaar.

Uiteindelijk kijk je vooruit, en maak je als vader plaats voor je eigen zoon. Een nieuwe toekomst.

Prachtig de stijl waarin het verhaal is geschreven: de kracht van de herhaling; de opsommingen, zij versterken de kracht van het vertellen.

Aansluitend een fietstocht gemaakt, door het prille lentelandschap.

En om in de sfeer te blijven: fietstochtje via de 'open dag' van Yarden, in Goutum.

In de aula genoten van een kort optreden van Gerrit Breteler.
De zon komt op, de lente komt.

Maar eens wordt het avond.

Een tijd van afscheid.

Gerrit Breteler zingt erover: "Eens komt er geen dag meer!", "In libben sûnder leafde is in libben om 'e nocht".