Doorgaan naar hoofdcontent

A sentimental journey


Vanmiddag heb ik even een wandelingetje gemaakt door het oude 'HTS-gebouw' aan de Vondelstraat (Leeuwarden). Ik ben nog even in het patiogebouw, in de voormalige mediatheek geweest.
Inmiddels is de hele inboedel verhuisd naar de Rengerslaan.

Kijk eens aan:
Ik doe het licht aan. De verlichting 'doet het nog'. Her en der staan nog wat gekantelde bureaukastjes, een bureaulamp, een peloton prullenbakken, bureaustoelen, andere blauwe stoelen, nog een stel eenzame grijze bibliotheekkasten, wat computerspullen, een televisie. Ik zoek ijverig naar herinneringen: is er ergens nog iets wat mij herinnert aan wat was? Meer dan dertig jaren, ze zijn voorbij gevlogen. Tijden van lief en leed. En nu: wat rest is een kale ruimte, een vloerbedekking met koffievlekken, vergane glorie.......


Wat ooit mijn werkplek was, daar staat nog een eenzame bureaustoel, een kastje op de kant, een bureaulamp op de vloer, een verdeelstekker...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me