Heel indrukwekkend vond ik het boek “Autobiografie van mijn moeder” van de Franse schrijfster Violaine Huisman.
Hoofdpersoon is de manisch-depressieve Catherine, die een vrijgevochten leven leidt in Parijs. Het is de tragische geschiedenis van een vrouw die verschillende keren vastloopt in haar leven en daar niet mee om weet te gaan. Ze krijgt paniekaanvallen, vlucht in drank, drugs, relaties, en het uitgaansleven. Ze vervalt in kleptomanie en anorexia. Ze krijgt twee dochters, die ze verwaarloost. Haar huwelijk eindigt in een scheiding. En ook haar balletcarrière loopt spaak. De laatste jaren van haar leven heeft ze een relatie met een jonge Afrikaan, en woont in Dakar.
Maar de wanhoop blijft, en uiteindelijk pleegt ze, terug in Parijs, zelfmoord.
Het eerste deel schetst vooral de onmacht van de dochter (auteur). Samen met haar twee jaar oudere zus kan ze haar moeder vaak niet bereiken. Met lede ogen ziet ze aan hoe haar moeder zichzelf in het verderf stort.
In het tweede deel krijg je een beeld van hóe het zo mis heeft kunnen gaan met Catherine. Eerst over hoe het jonge meisje opgroeide, hoe haar relatie was met haar moeder, wat ze meemaakte, hoe haar relaties waren, en hoe ze uiteindelijk strandde.
Het derde deel is vooral een manifestatie van de liefde. De twee zusjes die ondanks alles zo van hun moeder hielden. En die het nooit hebben kunnen aanvaarden dat het leven van hun moeder zo verdrietig was, en zo tragisch eindigde. Talloze keren probeerden ze haar te bereiken. Maar dat lukte niet.
Ze organiseren de uitvaart in Parijs (Père Lachaise). En ze verstrooien de as van Catherine in zee bij Dakar.
Het is een aangrijpend boek. Het is niet een verhaal waar je vrolijk van wordt.
Maar uiteindelijk eindigt het boek een beetje “licht”, want:
“maar je moet weten dat ik van je hou” (pag. 251).
PAG.111
Reacties