Heel indrukwekkend vond ik het boek “ Autobiografie van mijn moeder ” van de Franse schrijfster Violaine Huisman . Hoofdpersoon is de manisch-depressieve Catherine, die een vrijgevochten leven leidt in Parijs. Het is de tragische geschiedenis van een vrouw die verschillende keren vastloopt in haar leven en daar niet mee om weet te gaan. Ze krijgt paniekaanvallen, vlucht in drank, drugs, relaties, en het uitgaansleven. Ze vervalt in kleptomanie en anorexia. Ze krijgt twee dochters, die ze verwaarloost. Haar huwelijk eindigt in een scheiding. En ook haar balletcarrière loopt spaak. De laatste jaren van haar leven heeft ze een relatie met een jonge Afrikaan, en woont in Dakar. Maar de wanhoop blijft, en uiteindelijk pleegt ze, terug in Parijs, zelfmoord. Het eerste deel schetst vooral de onmacht van de dochter (auteur). Samen met haar twee jaar oudere zus kan ze haar moeder vaak niet bereiken. Met lede ogen ziet ze aan hoe haar moeder zichzelf in het verderf stort. In het tweede deel kri