Doorgaan naar hoofdcontent

Verliezen

Tim Overdiek gaf (vanmiddag, Tresoareen lezing over verlies en rouwverwerking. Het ging vooral over hoe verschillend mannen en vrouwen omgaan met verlies. Tim verloor zelf jaren geleden zijn vrouw, moeder van zijn twee zoontjes, bij een verkeersongeluk, aan de dood. De pijn is groot! En de rouw is er nog steeds. “Tranen van liefde” van Overdiek had ik al eens gelezen, een ontroerend verhaal.
Mannen zijn niet gewend vanuit hun gevoel te leven. Hun gedrag is er op gericht om vooral geen pijn te voelen. Voor hen telt vaak: stoer zijn, en je ding doen, contrôle houden, vluchtgedrag, isolement, én intimiteit uit de weg gaan. Niet zelden leidt een groot verlies tot grote verwijdering binnen relaties. Twee boeken schreef hij over dit thema: de dagboekfragmenten “Tranen van liefde”, en “Als de man verliest”, met bijdragen over het thema ‘verlies’ in het leven van een aantal bekende Nederlanders (A.F.Th. van der Heijden, Falco Zandstra, et al.).

De les die Tim meegaf (aan vooral de man) is wel:
‘Laat jezelf zien, en dan zal de ander zich openbaren’.




Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me