Doorgaan naar hoofdcontent

Loop mee en kijk maar wanneer je aankomt

Ik ben bezig met de laatste bladzijden in "Johan Cruijff : mijn verhaal", de biografie van Johan Cruijff.
Je kan aan de leesstijl zien dat het boek is opgetekend (door Jaap de Groot) uit de mond van Johan. Dáarom is het vooral leuk om te lezen. Ik sla wel eens een stukje over, als het al te voetbaltechnisch wordt, maar voor het grootste deel is het een intrigerend boek.
Prachtige frases!
"Loop mee en kijk maar wanneer je aankomt";
"Het is algemeen bekend dat ik van aanvallen houd";
"Ik zie ook geen kleuren, ik zie helemaal niks wat dat betreft. Ik pak uit de kast wat vooraan ligt";
"Als we het gewoon simpel houden, dan werkt het toch het best";
"Vroeger kreeg ik altijd te horen dat ik stom was, omdat ik geen opleiding had afgerond. Maar het leven heeft mij meer geleerd dan welk boek ook";
"Intussen werd ik niet door iedereen begrepen [...]. Maar goed, Rembrandt en Van Gogh werden ook niet begrepen. Dat is wat je leert: je bent net zolang gestoord tot je een genie bent",
en nog veel meer...

Cruijffiaans taalgebruik!




Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me