Doorgaan naar hoofdcontent

Kafávis

Laat het gedicht spreken!
Tussen de middag heb ik genoten van internationale poëzie.
Tresoar had een lunchlezing georganiseerd over gedichten, in het kader van de (komende) maand van de poëzie, Ernst Bruinsma was de inleider.
Geen lange verhalen, niet veel tekst en uitleg.
Maar een tiental vóorlezers, die allen een favoriet gedicht lazen.
Zo kwamen langs in het Fries, Nederlands, Servisch, Duits, Engels, Zweeds, Russisch, gedichten van Lewis Carroll, William Shakespeare, Alexander Blok, Vasko Popa, Marko Vesovíc, Miroslav Antíc, Theun de Vries, Frederico Tavan, Boris Pasternak, Heinz Rudolf Kunze, Tomas Tranströmer, Slauerhoff, en Herman Gorter.

Thuisgekomen heb ik mijn eigen favoriete gedicht opgezocht (Kaváfis "Ithaca"):

Ps
Hier nog een link naar de lunchlezing: http://www.demoanne.nl/lunchlezing-ernst-bruinsma/
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen
Een reactie posten
Meer lezen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.
Een reactie posten
Meer lezen

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me
Een reactie posten
Meer lezen