Doorgaan naar hoofdcontent

Naar zee

"Holwerd aan Zee", ik had gehoord van dit project. Maar wat het precies was, wist ik niet.
Vanmiddag ben ik naar de lunchlezing van Tresoar geweest, om er méer over te horen.
Holwerd en krimp
Wat ik bijzonder waardeer, is, dat er mensen zijn die buiten de bestaande kaders denken. Die niet met doemscenario's zitten te dubben, maar die altijd kánsen zien. Die denken buiten de geijkte paadjes. Heb je een idee, zoek sponsors (draagkracht) en gá ervoor! Samen, in dit geval, met boeren, natuurgenieters, bevolking! Bedenk een nieuw scenario! En ga stap voor stap richting realisatie.
Zo'n kans biedt het project "Holwerd aan Zee" voor de regio noordwest Friesland. 


Jan Zijlstra schetste het ontstaan: Holwerd bloedt dood. Het dorp, ooit een levendig handelsplaatsje in het noorden van Friesland, liggend aan het Wad, gaat teloor. 'Krimp' wordt het genoemd, het dorp loopt leeg, de bedrijvigheid neemt af, jonge mensen trekken weg, huizen verkrotten. Toekomst? Vergeet het maar!
Holwerd anno 2025

Dé oplossing voor Holwerd is het dóórbreken van de dijk, het maken van een open verbinding naar de (Wadden)zee. Daarmee komt er een nieuw landschap vrij: met de componenten water, groen, wad. Kansen zijn er voor bedrijvigheid-anno-2025: toerisme, een dorp met een boulevard waar het goed flaneren is, een gezellige (jacht)haven, cafétjes, barretjes, een strand, en genieten van natuur, eb-vloed, kunst-in-het-landschap (naar het model Estuaire Nantes), gemoderniseerde woningen die zijn omgebouwd tot hotelkamers van een kaliber hotel-met-4-sterren.
Ik zie het al helemaal voor me:
Op de fiets naar Holwerd. Zorgen jullie voor een mooie fietsroute?
kunst aan zee


Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me