Doorgaan naar hoofdcontent

Treinervaringen

Gisteren ook eens weer met de trein gereisd! Op en neer van L. naar A. Ik reis niet zoveel met de trein. Dus, veel ervaring op dat gebied heb ik niet. Sowieso reis ik niet zoveel...

Er wordt altijd veel geklaagd over de trein. Zal ik er een schepje bovenop doen? Of niet?



Op de heenreis, moest ik bij B. overstappen. Ik had daarvoor vijf minuten. Ik moest trap-op-trap-af naar een ander perron. Er werd omgeroepen door een dame dat ik 'naar perron D' moest. Het bericht werd direct opgevolgd door (een ander bericht) een mannenstem, met de mededeling dat ik naar 'perron E' moest. Vervolgens weer de dame met het bericht over 'perron D'. Kortom ik liep wat heen en weer (goed voor de lijn, en de fysieke conditie), en gelukkig was ik nog op tijd, in de juiste trein.

Op terugweg had ik een intercity-trein. Vol goede moed stapte ik in, en installeerde mij in de wagon. Het plan beloofde mij dat ik tot mijn eindstation niét hoefde te overstappen. Helaas, ook dat was anders: drie keer moest ik van trein wisselen, alvorens mijn eindbestemming te bereiken.

Maar ook een pluspunt: extra tijd heeft het mij niet gekost. De trein vertrok op gezette tijd, en ik kwam aan op de beloofde tijd!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me