Doorgaan naar hoofdcontent

Het geheimzinnige brein

Hoe zit dat eigenlijk met het geheugen?


Vanmiddag was het héérlijk weer. We hebben (man en ik) een heel eind gefietst in wind en zon, over het Friese platteland.
Aan het begin van de fietstocht kwamen we we twee tegenliggers tegen, ook op de fiets. Een persoon stapte van de fiets, controleerde zijn banden, stapte weer op de fiets, en fietste verder.

In een flits zag ik de man, en hij kwam mij bekend voor. Ik kende die man, maar waarvan? Hij kwam me zo bekend voor... Volgens mij was (is?) het een collega van mijn man.
Ik zei (dus) tegen echtgenoot: "Ken je die man? Is dat een collega van jou? Ja toch?"
"Eh, ja", zei mijn man, "Je hebt gelijk! Ik geloof dat dat een ex-collega is van mij! Hij werkt bij Bedrijf X".
"Maar hoe heet die ook al weer! Ik kan er niet opkomen...! Weet jij....?"
"Ik weet ook niet meer zijn naam, ik kan het je zo niet zeggen"
"Maar ik moet het weten! Haha. Hij heet... ; ja, hoe heet hij ook al weer?"

Nou, verder gefietst, al fietsend, liet het voorval mij niet meer los. Ik moest, en zou, mij de naam van die man herinneren. Hoe zit dat met mijn geheugen. Word ik oud....? Die náam die moet toch ergens op te diepen zijn!
Maar goed, het is mooi weer, en je fietst verder.
Een uur later, een uur van piekeren, piekerend fietsen. Hoe heet die man ook al weer... Het schiet me te binnen, opeens, de voornaam. Ik herinner hem mij: Bonne. Zó heet hij. Dat is dan dat. Nu de rest nog.
De achternaam. Wat was ook alweer de achternaam? Vreemd, dat ik dat niet meer weet. Het geheugen, mijn geheugen! Ik word oud!
Weer een uur later, piekeren, piekeren, yés: 'man'. De achternaam van de man eindigt op 'man'.
Dat was het tweede puzzelstukje.
Weer tien kilometer verder... hehe. Daar is hij dan, de achternaam: Landman.
Bonne Landman dus. Hehe, het heeft me drie uur bezig gehouden. Maar het is gelukt. Dat je daar zo lang over moet doen.
Maar toch zit het ergens in je geheugen. De kunst is om het te vinden......
Het geheugen, een wonderbaarlijk onderdeel van het menselijk lichaam.

Uiteraard is de naam in dit stukje gefingeerd.












Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me