Doorgaan naar hoofdcontent

Ik leef nog hoor..!

Ik leef nog hoor! Ik schrijf wat minder blogberichten de laatste tijd. Waar ligt dat aan? Nu zit ik in het zonnetje, en tja, 'n beetje inspiratie is er.

Wat was er aan de hand?
Misschien had ik een writers'block?
Lag het aan mijn fysieke malaise van de laatste maanden. Heftige operatie gehad, moeizaam herstel. Dan een opspelend gebit, wortelkanaalbehandelingen. Momenteel loop ik nog bij de tandarts... :(
Daar heb ik voorlopig nog de handen vol aan (beter gezegd: de mond vol aan)!

Ondertussen ben ik wel bezig hoor, vooral microblogging, van alles aan het uitproberen op mijn smartphone.
Maar: ik heb wel ervaren: ook al ben je nóg zo ziek, dan is er gelukkig internet. Je bent nooit hélémaal van de wereld! Althans, ik was het niet.
Ik leefde door...! Here I am again!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me