Doorgaan naar hoofdcontent

Zo maar een middagje vrij

En zo heb je dan zo maar opeens een middagje vrij. NHL Hogeschool is vanmorgen getroffen door een stroomstoring. Bij tuinwerkzaamheden werd een cruciale kabel kapotgetrokken. Het licht viel uit, de verwarming stagneerde, computers en leensysteem in de mediatheek werden uitgeschakeld, beveiliging werkte niet meer, etc.etc....... Tja, 't is een cliché, maar zonder elektriciteit kun je niks meer.
De school werd ontruimd, medewerkers gingen naar huis, studenten dromden samen bij de schaarse bussen van de busverbinding met het station. Klokslag 12 stond iedereen buiten!

Gelukkig hoefde ik niet met de bus, en pakte ik mijn fietsje huiswaarts. Nu zit ik thuis op de bank, nog wat te brainstormen over wat ik zou doen vandaag, en wat er niet meer van kwam, en over wat ik morgen als eerste moet oppakken!
Ik hoop dat de problemen morgen zijn opgelost. Dan kan ik weer verder!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me