Doorgaan naar hoofdcontent

Naar de Rengerslaan



Gisteren was het open dag bij NHL Hogeschool in Leeuwarden. Het nieuwe gebouw aan de Rengerslaan ging voor het eerst open voor publiek. De open dag is in eerste instantie bedoeld voor nieuwe studenden, maar trok natuurlijk ook veel nieuwsgierige inwoners van Leeuwarden en omgeving.
Ik heb mijn nieuwsgierigheid bedwongen. En dat was ook geen kunst, te meer daar ik vandaag de gelegenheid heb om kennis te maken met het pas opgeleverde gebouw. Ik ben uitgenodigd voor de 'open dag voor medewerkers', een unieke kans om kennis te maken met mijn nieuwe werkplek en werkomgeving.
Binnenkort komt er een einde aan een lange periode (twee jaar) van werken op twee locaties, Vondelstraat en Hempenserweg, heen en weer fietsen, heen en weer verhuizen van dossiers, taken in verschillende gebouwen, 'hinken-op-twee-benen'.
En er is voor mij persoonlijk een einde gekomen aan een lange periode (meer dan dertig jaar) van werken op de locatie Vondelstraat, waar ik ooit mijn hogeschoolbibliotheekcarrière begon, als bibliothecaris van de HTS. Zo nu en dan, de afgelopen weken, moet ik mijzelf betrappen op een licht gevoel van melancholie, als ik richting Vondelstraat fiets, als ik door het HTS-gebouw loop, als ik in de mediatheek-Tesselschadestraat werk. Binnenkort is het hier 'over-en-uit'.
Maar: ik heb er zin in! Ik zie er erg naar uit, om per januari, van start te gaan in de nieuwe mediatheek! Een moderne mediatheek, multifunctioneel, één mediatheek voor alle studenten van NHL Hogeschool.

Reacties

Joelle zei…
Kan me voorstellen dat het vreemd voor je is na al die tijd vertrekken. Blijf je bewonderen voor je strijdvaardigheid, doortastenheid en je drang om te blijven meegaan in alle (ook digitale) vernieuwingen. Chapeau!

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me