Doorgaan naar hoofdcontent

Jammer, Yammer

Vanmorgen in het teamoverleg is besloten dat we niet verder gaan met yammeren. Alle collega’s van de mediatheek hadden een Yammer-account, maar slechts een enkeling ‘deed’ er iets mee. Besloten is om voortaan berichtjes aan elkaar door te geven, via de mail!
Ik vind het toch jammer, dat het yammeren wordt stopgezet. Ik zag wel kansen, in deze snelle vorm, van korte berichtgeving, intern binnen de dienst.
Eén van de grote voordelen van Yammer ten opzichte van e-mail is dat berichten voor iedereen toegankelijk en doorzoekbaar zijn. Kennis blijft dus beschikbaar. Zoeken werkt via het zoekvenster. Bij het intypen verschijnen onder het zoekveld suggesties (namen, groepen, tags).
Gek hè, dat twitteren zo’n succes is, ‘twitteren’ is zelfs ‘woord van het jaar’ geworden, gekozen door de het Genootschap Onze Taal. Maar met yammeren lukt dat niet.
Nou ja, ik ga geen energie steken, in iets wat geen nut heeft, dus: Yammer-Basta!
Tot twitters/mails/of hoe dan ook….

Reacties

Anoniem zei…
Nice post you got here. I'd like to read something more concerning this theme. The only thing it would also be great to see here is a few pictures of such gizmos as gps jammer.

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me