“En op een gegeven moment komt aan alles een eind, zoals er een eind komt aan de dag, en dat is het dan, waarom zouden we daar verder moeilijk over doen?”
Pag.247
——————————————————-
Fernando Aramburu
638 pagina’s, waar begin ik aan? Maar zo boeiend, het leest als een trein, een echte page-turner, dit boek over relaties, ouders-kinderen, broer-broer, vriendschap, over illusie en desilusie. Over eenzaamheid en desillusie en de vlucht uit die eenzaamheid, over leven en overleven, over de zin van het leven, en vooral over de liefde.
Fel realistisch, maar zo herkenbaar,
De Spaanse, mannelijke hoofdpersoon, leraar, heeft zich voorgenomen om over precies een jaar uit het leven te stappen. Vanaf het begin van het verhaal wordt er afgeteld tot aan de geplande dag. In dat ultieme laatste levensjaar komen alle herinneringen bij hem naar boven, alle negatieve gevoelens, alle positieve gevoelens jegens zijn familie, collega’s, leerlingen, en vrienden. En in dat ene jaar gebeurt er heel veel, en ontdoet hij zich van al zijn aardse spullen, neemt in zichzelf afscheid van iedereen, en stapje voor stapje gaat het in de richting van het einde.
De grote vraag is natuurlijk of hij echt zelfmoord zal plegen òf dat hij toch nog tot inkeer komt en besluit zijn leven voort te zetten. Spannend, ik moest mij beheersen om niet stiekem even naar de laatste bladzijde te bladeren.
Pag.247
Reacties