Pijn

Weer een mooi boek gelezen: "Pijn" van Zeruya Shalev.

Een vrouw raakt jaren geleden zwaargewond bij een aanslag op een bus in Israël. Haar leven lang zal ze pijn hebben, een pijn die dus nooit over zal gaan. haar lichaam volgestouwd met metaal.
Minstens zo groot is de pijn in haar hart: een verloren en teruggewaande liefde, een bijna-verloren contact met haar zoon, en met haar dochter, een wankelende relatie met haar echtgenoot.
De fysieke pijn is een metafoor voor de psychische pijn.
Centraal thema: kan je terugkeren naar het verleden, en de draad van eens weer oppakken, of sta je in het leven van nú, en kies je voor je gezin?
Het verhaal lijkt één lange ademtocht, in een boeiende en schitterende verteltrant. Ik kon me enorm identificeren met de hoofdpersoon.
Er zit spanning in het verhaal. De toon is zo, dat je blijft doorlezen; je wílt doorlezen.
Uiteindelijk blijkt er een 'happy ending', misschien een beetje geforceerd. Ik vraag me af of in het werkelijke leven in soortgelijke situaties ook zo'n mooie afronding gloort.

Fragment (pag. 132):