Doorgaan naar hoofdcontent

Op de plaats rust!


Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk had ik me overgegeven aan de griep. Wéken mee rondgelopen. Tegenaan gehikt. Vooruitgeschoven. En ja, dan kan je uiteindelijk niet verder, en dan komt het ook meteen hard aan. Ik werd geveld! De energie was op!

En ja, eerlijk is eerlijk, toegegeven, ik was té lang ermee doorgelopen. Deadlines, vermeende verplichtingen, klussen en klusjes, verantwoordelijkheidsbesef, doorgaan doorgaan doorgaan. Maar op een gegeven moment is het op! Je valt om. Met als enige recept: verplicht, op de plaats rust! Voor minimaal twee weken. En dat werden er vijf!

Maar nu dan de voordelen:

Lekker uitrusten, niet vroeg op, geen wekker,  wél heerlijk uitslapen, babbelen met je huisgenoten, onder wie de papegaai. Doen waar je zin in hebt. En het weer werkte mee. Nederland als wintersportland. Wat wil je nog meer? Wandelen, fietsen, zwemmen, genieten, lezen, muziek luisteren, fotograferen.... noem maar op!




Bloemen, kaarten, lieve woorden.... 

Langzaam maar zeker veer je op. De energie komt terug. En dan eindelijk: nog wel rustig aan, maar: weer aan het werk! 

En ik heb er zin in! Écht!

Foto's: Huizenga, cop. 2015



Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me