Doorgaan naar hoofdcontent

't Hat west it is.....

'T HAT WEST, IT IS

't Hat west, it is; it stiet beskreaun
En heart ta wrâlds bestean,
't Is by it grutte barren komd
En kin net mear fergean.

Wy drage it mei yn ùs ûnthâld
In libben barrens stik,
Mar fêster wierheid hat it wûn
Yn ivichheids beskik.

O freonen dy't myn jonkheit hie,
O mienskip my sa nei!
Fergûn, ferstoarn? Mar heger geast
Hat it yn ljochte dei.


- Obe Postma -

Ut : Samle fersen




in memoriam ús mem



Mij werd gevraagd of ik een bijdrage wilde leveren aan een herdenkingsdienst op zondag 25 september. Op de bijeenkomst in Nij Statelân in Menaam werden de het afgelopen jaar overleden bewoners herdacht. Mijn moeder was één van hen.

Ik heb bovenstaand gedicht uitgezocht en voorgelezen. De dichter, Obe Postma, memoreert in het gedicht de vergankelijkheid van het leven, het korte tijdsbestek dat ieder op de aarde rondwandelt, en de toekomst, een toekomst van licht.

in memoriam Rinske Huizenga-Nauta

1922-2010
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen
Een reactie posten
Meer lezen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.
Een reactie posten
Meer lezen

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me
Een reactie posten
Meer lezen