Doorgaan naar hoofdcontent

Personeel kan niet reddingzwemmen

Vanmorgen bericht over de zwembaden in het nieuws! Ik lees dat het personeel van zwembaden, door de bank genomen, niet goed is toegerust voor hun taak. Dat is me toch wat. Lees het artikel op de NU-pagina.


Jaarlijks gebeuren volgens Consument en Veiligheid 5300 ongelukken in zwembaden. Dat aantal ligt in werkelijkheid waarschijnlijk hoger omdat incidenten vaak intern afgehandeld worden en dus niet worden geregistreerd.
Van de ruim 1500 zwembaden in Nederland beschikken er slechts 210 over het Keurmerk Veilig & Schoon dat tien jaar geleden door de zwembranche in het leven geroepen is.


't Is mij ook al eens gebeurd (in De Blauwe Golf), dat ik lekker aan het zwemmen was, baantjes trekken, en dat ik plotseling onder een zwemmat zat, met daarop een clubje pleziermakende kinderen. Ik raakte lichtelijk in paniek, en kon met moeite onder de mat vandaan komen. Uiteindelijk toch gelukt, anders had ik hier niet kunnen zitten, te tikken. Ik herinner me dat ik het gevoel had dat ik er 'bijna geweest was'. En de toezichthouder(s)? Niemand gezien....



Bron: Nu

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me