Doorgaan naar hoofdcontent

Dankje Jeroen Pauw

Ik las een interview met Jeroen Pauw in de VaraGids, en met name dit stuk (zie citaat) sprak me aan. Met dit motto begin ik het nieuwe jaar!

Citaat uit interview met Jeroen Pauw in de VaraGids, 2011, nummer 1, p. 9:

"Geen idee. Ik heb ook nooit ergens spijt van. Natuurlijk mijn ouders zijn dood, en ik zeg nog wel eens tegen mensen wier ouders niet dood zijn: geef aandacht aan je ouders, want straks zijn ze er niet meer en dan heb je er spijt van.
Als mensen dat vroeger tegen mij zeiden, dacht ik 'jaha', maar achteraf hadden ze wél gelijk. Het komt nooit meer terug, en dat geldt voor zoveel.
Wees niet te nonchalant in de liefde - in de liefde die je voelt voor collega's, mannen, vrouwen, familie, vrienden. Denk niet: ik zeg morgen wel dat ik vind dat je er mooi uitziet. Of: ik vond het leuk dat je nog belde toen ik ziek was. Doe dat nu!
Ach het klink meteen zo slap, maar het is wel zo".

Bron: VaraGids, 2011, nummer 1.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me