Doorgaan naar hoofdcontent

Twicht-perikelen



Zo nu en dan stuur ik een twicht in voor de twichtwedstrijd van Tresoar.


Op Twitter kun je in een tweet (maximaal 140 tekens) een twicht plaatsen. De lengte van een twicht is dus in principe beperkt, maar een twicht mag wel over meerdere tweets gepubliceerd worden (als het maar duidelijk is dat ze bijelkaar horen!).Door een twicht herkenbaar te maken met het zoekwoord #twicht (met een hekje!) kan Tresoar de twichten vinden en op de website van de Moanne fan it Fryske Boek weergeven.

Nou goed, ik heb er al een paar geplaatst. Jammer is alleen dat het systeem niet waterdicht is. Bij mijn account levert het nog wel eens problemen op, om de twichten geplaatst te krijgen op de Tresoar-website. Tja, even een mailtje aan de webmaster, en het probleem is geklaard. Maar het blijft lastig.
P.s. je kunt nog meedoen. De inzendtermijn sluit op 30 september. En gelukkig hoeft het twichten niet in het Fries.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me