Doorgaan naar hoofdcontent

Kleine bij

Sociale netwerken, nut en onnut? Twitteraars zijn net echte mensen, ze vinden het leuk om zo nu en dan ook in levende lijve kennis te maken met elkaar... Sommige zijn wat minder actief, andere wat meer, net als (kleine) bijen. Vandaag heb ik een Twitteraarster-in-het-echt ontmoet! Leuk, in de bieb van Leeuwarden.
Via haar tweets was ik al op het idee gebracht om "Kleine bij" te gaan lezen van Chris Cleave. Dat moet een goed boek zijn. "Zonder twijfel het beste boek van het jaar", aldus "Metro".
Vandaag ging ik naar de genoemde bibliotheek, en ja hoor, H. (de collega-twitteraar) ontmoet, en enthousiast (volledig corresponderend met haar enthousiaste twitter-imago), deed ze mij het boek "Kleine bij" aan de hand!
Hiermee heeft een Twitter-gezicht een écht gezicht gekregen, en dat geeft toch een extra dimensie! Ja toch?

Hoi, nu ben ik weer thuis, en het boek ligt voor mij, ik ben benieuwd....!
p.s. volg mij op Twitter!

Reacties

aafke zei…
voor jou ook de beste wensen (op een andere plek dan Twitter :-))

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me