Doorgaan naar hoofdcontent

Door de feeds het bos niet meer zien?

Door het (mijn) gedoe met de feeds, wijd ik me nu maar weer eens aan wat redactioneel commentaar.
Feeds, zit ik altijd te wachten op al die goed bedoelde berichten, van jan en alleman (excuses! collega's!), op mijn beeldscherm? Of mag ik mijn [del]-knop de hoofdrol gunnen?
Je bent al met zoveel dingen tegelijk bezig, tegenwoordig. "Multitasking" noemen ze het! Was het vroeger overzichtelijk waar je zoal mee bezig was, tegenwoordig komt er van alles op een dag bij je langs. Je hebt er een dagtaak aan om je taken te ordenen, etiketjes 'urgent', 'belangrijk' 'onbelangrijk' en 'verticaal archief' op te plakken. Als je niet oppast, ben je een hele dag aan het heen en weer schakelen tussen de diverse dingen en dingetjes. Steeds weer wordt je aan de verleiding blootgesteld, even te kijken, naar het bericht dat net, 'floep', onderaan je beeldscherm zich aanmeldt!
Ik probeer er een gewoonte van te maken op vaste tijdstippen de mail te bekijken en te ordenen. 's Morgens eerst, rond het middaguur, en einde dag. Bewust schuif ik mailtjes door naar het op-termijn-te-behandelen-mail-mapje. Met veel plezier zet ik nieuwe taken in mijn (uitdijende) takenlijst.
Met 23 dingen, en nog veel meer dingen in het verschiet, wordt een beroep gedaan op je vermogen te ordenen, je te focussen op wat je écht wilt, en om aandachtspunten bij anderen (collega's) neer te leggen. Je eigen taak wordt ook meer specialistisch.
En dan weer die feeds. Ga ik die wel echt inzetten? Ik weet het nog niet. Zit ik op diverse feeds te wachten? Ik weet toch 'waar ik het moet zoeken'? Ik weet toch welke bronnen belangrijk zijn voor mijn eigen vak(gebied)? Als ik je/het nodig heb, dan weet ik je/het te vinden!!

P.s. geen interesse in dit bericht? Gebruik de [del]-knop.

Maar: commentaar is ook welkom

Reacties

Bart zei…
Interessante dingen die je daar zegt. Ik bekijk het van de andere kant. Er zijn op mijn vakgebied vele blogs en vaklitteratuur op het internet te vinden. Er komen niet iedere dag nieuwe publicaties of berichten op deze websites maar toch wil ik ze wel in de gaten houden. Met een rss-feed kan ik deze webpagina's in de gaten houden zonder er zelf heen te hoeven. Bij een paar websites maakt het niet veel uit, maar als je er veel hebt dan is een centrale plaats met rss-feeds erg handig vind ik.

Of je op bepaalde rss-feeds zit te wachten hangt natuurlijk helemaal van jezelf af. Het beste kun je gewoon de voor jou meest interessante feeds gebruiken. Daarnaast kun je in Netvibes makkelijk ordenen door nieuwe tabbladen aan te maken. Op die manier heb je een beter overzicht.

Of je zit te wachten op berichten van Jan en alleman kan ik me goed voorstellen. Aan de andere kant, wanneer je op een blog een bericht plaatst dan doe je dat vaak omdat je een discussie wilt starten of graag de mening van anderen wilt horen. Wist je dat je in de instellingen van je blog ook kunt aangeven dat mensen niet kunnen reageren. Je hebt dus zelf aardig de controle op je blog.
Trijntje zei…
Nu ik de feeds pas echt 'under control' heb, ga ik er wel iets genuanceerder over denken. Ik heb nu van alles op mijn Netvibes staan, en daar moet ik nog in ordenen. Ik ga op zoek naar feeds die echt gericht zijn op mijn vak. En dan ga ik kijken hoe het werkt.

Leuk dat je (Bart) gereageerd hebt op mijn bericht. Ik zou het leuk vinden als er nog wat meer discussie zou ontstaan middels de diverse blogs.

De techniek leren dat is één. Maar het gaat er natuurlijk om: wat doe je ermee.

Populaire posts van deze blog

Vallende fietsen

  Vandaag een dag van vallende fietsen dus leek het me beter een eind te gaan wandelen

Glas

Vervelend, die glasscherven op het fietspad. Als iedereen nu eens zijn eigen rotzooi zou opruimen! Want een lekke band vindt niemand leuk. Maar gelukkig is het mooi weer vandaag, en was het goed recreëren in de berm,  wachtend op hulptroepen. En de Wegenwacht liet trouwens niet lang op zich wachten.

Hemels Blauw

Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne. Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een me