p.293
Ruim zeshonderd pagina’s lang ben ik op reis geweest met de 26-jarige Emile en Joanne. Emile is jong, en heeft Alzheimer, en heeft niet lang meer te leven. Hij verlaat zijn familie en vrienden. Samen met de voor hem nog onbekende Joanne begint hij een emotionele road trip door Frankrijk en de Pyreneën. In een camper. Het wordt de laatste reis van zijn leven, Langzaam groeien de twee naar elkaar toe en wordt ook het tragische verhaal van Joanne duidelijk. Het is een reis door het leven. Ontroerend en fascinerend, door het steeds ernstiger worden van de vergeetachtigheid van Emile. Beider levens raken vervlochten. En ondertussen voel je de naderende dood. Joanne, getekend door het leven, het verlies van haar autistische zoontje, zorgt tot het einde toe voor Emile. Emile met al zijn vergeetachtigheid neemt als het ware de gedaante over van het overleden autistische zoontje van Joanne.
Ondertussen krijg je een prachtig beeld van het Zuid-Franse landschap, en de reis verandert zo in een metafoor voor het leven, ondersteund door prachtige citaten, zoals “Schoonheid bevindt zich niet in het voorwerp dat we aanschouwen, maar in onze ogen” (p.615).
Het leven is een cirkelgang, geen einde, geen begin, en altijd is er weer hoop!
Fantastisch boek “Al het blauw van de hemel” van Mélissa Da Costa.
Reacties